Ο λαός κινδυνεύει απ' τη συμφωνία τους

Αν δεν ήταν τραγικές οι συνέπειες για το λαό, οι κυβερνητικές αναφορές για «κόκκινες γραμμές» θα ήταν τουλάχιστον αστείες. Στη φορολογία, ως «κόκκινη γραμμή» εμφανίζεται μια αύξηση του ΦΠΑ που θα οδηγήσει σε δραστικές ανατιμήσεις σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Στο Ασφαλιστικό, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης αφορά σχεδόν 200.000 ασφαλισμένους.

Κυρίως, όμως, η τεράστιας κλίμακας επίθεση που έχει ήδη συντελεστεί στο βιοτικό επίπεδο της λαϊκής οικογένειας, το οποίο έχει κουτσουρευτεί στο μισό, διατηρείται και μονιμοποιείται.

Το μέτρο «απάτη» για τη φορολόγηση των 500 πλουσιότερων οικογενειών είναι πραγματικά για γέλια. Στοχεύει στο να «χρυσώσει το χάπι», αφού αφήνει στο απυρόβλητο τα κέρδη των βιομηχανιών, των πλοίων, των τραπεζών, δηλαδή τον πραγματικό πλούτο.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν πως η συμφωνία που προετοιμάζεται όχι μόνο δεν οδηγεί σε ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων των τελευταίων ετών, σε ανάσχεση της φθηνής εργατικής δύναμης, αλλά, αντίθετα, περιλαμβάνει νέα ακόμα πιο επώδυνα μέτρα, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός.

Γι' αυτό και η αναμονή μιας καλής συμφωνίας είναι μια τεράστια παγίδα, δεν οδηγεί πουθενά. Η συμφωνία δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκή, γιατί και οι δύο πλευρές είναι με τον πραγματικό αντίπαλο, με τους μονοπωλιακούς ομίλους. Δεν διαπραγματεύονται εκπρόσωποι του λαού. Διαπραγματεύονται εκπρόσωποι των μονοπωλίων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Για τα λαϊκά στρώματα ο «έντιμος συμβιβασμός» της κυβέρνησης είναι συμβιβασμός με τις απώλειες που έχουν ήδη βιώσει, συμβιβασμός με τις νέες θυσίες που απαιτεί η καπιταλιστική ανάπτυξη της επόμενης περιόδου. Είναι συμβιβασμός με την εξαθλίωση.

Γι' αυτό και μονόδρομος είναι η οργάνωση της πάλης απέναντί τους, απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο: Τα μονοπώλια, το κράτος τους, την κυβέρνησή τους και την ΕΕ. Ο δρόμος αυτός είναι σήμερα περισσότερο ρεαλιστικός και αναγκαίος από ποτέ. Ο αγωνιστικός συναγερμός για να αποτρέψουμε τη νέα επιδείνωση που έρχεται θα δώσει νέα ώθηση στους αγώνες μας για την ισχυροποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος.

Στη ζωή δεν υπάρχουν, άλλωστε, μαγικές λύσεις. Υπάρχουν πολιτικές επιλογές. Και μπροστά μας ανοίγονται δύο δρόμοι: Ο δρόμος της μοιρολατρικής αναμονής για κυβερνητικές λύσεις, ο δρόμος του συμβιβασμού με την εξαθλίωσή μας. Τον απορρίπτουμε και αυτόν και τους ιδεολόγους του.

Βαδίζουμε αποφασιστικά στο δρόμο της αντεπίθεσης, της οργάνωσης της πάλη μας απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, για να σταματήσουμε τη νέα επιδείνωση, να απαιτήσουμε ανάκτηση των απωλειών μας, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις για να «κερδίσουμε τελικά έναν κόσμο ολόκληρο».