Λογαριάζουν σαν «κόστος» την Ασφάλιση

Η αστική τάξη και το κράτος της ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τη συμμετοχή τους στην Κοινωνική Ασφάλιση, όσο κι αν κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες υποχρεώθηκαν να συγκροτήσουν οργανωμένα ασφαλιστικά συστήματα στη συντριπτική πλειοψηφία των καπιταλιστικών κρατών.
Η Ασφάλιση, με την έννοια της Υγείας, της Πρόνοιας, αλλά και της σύνταξης, συμβάλλει καθοριστικά στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και από αυτήν τη σκοπιά το κράτος, σαν εκφραστής των συλλογικών συμφερόντων του κεφαλαίου, ανέλαβε να συγκροτήσει το Ασφαλιστικό σύστημα και να χρηματοδοτήσει εν μέρει τη λειτουργία του.
Ωστόσο, η Κοινωνική Ασφάλιση δεν έπαψε να λογαριάζεται σαν κόστος από την εργοδοσία, η οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ το στόχο να απαλλαγεί από αυτό. Να μειώσει, δηλαδή, αυτό που η ίδια ονομάζει «μη μισθολογικό κόστος» της εργασίας, που το μεγαλύτερο τμήμα του διαμορφώνεται τυπικά από την οικονομική συμβολή του εργοδότη στο σύστημα της Ασφάλισης και συνταξιοδότησης του εργαζόμενου.

Τι είναι όμως οι εργοδοτικές εισφορές; Τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι της απλήρωτης δουλειάς των εργαζομένων, που οικειοποιείται ο καπιταλιστής με την απόσπαση της υπεραξίας, στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, η Ασφάλιση είναι «χασούρα» για τον εργοδότη, ακριβώς επειδή μειώνει το μέρος της υπεραξίας, δηλαδή το κέρδος που καταλήγει στην τσέπη του και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραπέρα διεύρυνση της παραγωγής (άρα για την απόσπαση ακόμα μεγαλύτερης υπεραξίας), ή να κατευθυνθεί στην αποταμίευση και στην κατανάλωση. Αποτελούν δε η Ασφάλιση και οι εργοδοτικές εισφορές, μέρος της αξίας της εργατικής δύναμης, άρα και της τιμής της.
Ετσι, ακόμα και τις περιόδους που η οικονομική κατάσταση των Ταμείων ήταν πολύ καλύτερη από τη σημερινή, η εργοδοσία δε σταμάτησε να αναζητά τρόπους, για να απαλλαγεί από το «κόστος» της Ασφάλισης, είτε αρνούμενη να εκπληρώσει τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις της απέναντι στο σύστημα (εισφοροδιαφυγή - εισφοροκλοπή), είτε αξιοποιώντας τα αποθεματικά των Ταμείων, τον ιδρώτα δηλαδή των εργαζομένων, για να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη, να χρηματοδοτήσει δηλαδή νέες επενδύσεις. Ολα αυτά, βέβαια, με την ενεργητική στήριξη του κράτους, που νομοθετούσε και νομοθετεί για λογαριασμό της.
Αλλά και τα λεφτά που συνεισφέρει το κράτος, μέρος του μισθού των εργαζομένων είναι, που αναδιανέμεται υπέρ του κεφαλαίου μέσω της φορολογίας. Να γιατί σε τελική ανάλυση, το σύστημα της τριμερούς χρηματοδότησης στον καπιταλισμό είναι στην πραγματικότητα ...μονομερές, αφού ο μόνος που παράγει πλούτο και άρα τις εισφορές σε όλες τους τις μορφές (εργατική, εργοδοτική, κρατική) είναι ο εργαζόμενος.