Σκοτώθηκες; Καλά να πάθεις!

Ο Αρειος Πάγος δίκασε μια ακόμα σοβαρή υπόθεση. Σ' αυτήν, ένας 41χρονος οδηγός έχασε τη ζωή του το Δεκέμβρη του 2006, ενώ εκτελούσε δρομολόγιο από το Ζάκρο Καρδίτσας στον Ταύρο Αττικής, μεταφέροντας γάλα. Το όχημα εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε γκρεμό, με αποτέλεσμα ο οδηγός, που μόλις είχε προσληφθεί στη συγκεκριμένη εταιρεία, να βρει ακαριαίο θάνατο.
Οι συγγενείς του σκοτωμένου εργαζόμενου προσέφυγαν στα δικαστήρια, διεκδικώντας αποζημίωση από την εργοδοσία. Οπως καταγγέλλουν, η εταιρεία ανάγκαζε τον οδηγό να εκτελεί συνεχή δρομολόγια, καθ' υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου, επί οκτώ ώρες κάθε μέρα και χωρίς ξεκούραση. Μάλιστα, όπως υποστήριξαν οι συγγενείς του, ο 41χρονος, φοβούμενος μη χάσει τη δουλειά του, εργαζόταν νυχθημερόν αδιαμαρτύρητα.
Από την πλευρά της εργοδοσίας, προβλήθηκε το επιχείρημα ότι την ώρα του «ατυχήματος» ο 41χρονος οδηγός δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Η παράλειψη αυτή, σύμφωνα με την εταιρεία, θεμελιώνει συνυπαιτιότητα του θύματος κατά 40% στην πρόκληση του δυστυχήματος και ανάλογα θα πρέπει να διαμορφωθεί η αποζημίωση στους συγγενείς.
Το Εφετείο που εξέτασε την υπόθεση έκανε εν μέρει δεκτό τον ισχυρισμό της οικογένειας, κρίνοντας ότι η εργοδότρια εταιρεία ευθύνεται μόνο κατά ποσοστό 60% για το «ατύχημα» (συνυπαιτιότητα), επειδή ανάγκαζε τον υπάλληλό της να εργάζεται κατά παράβαση του ωραρίου. Αποφάνθηκε επίσης ότι υπάρχει ευθύνη του οδηγού κατά 40%, επειδή δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας, με αποτέλεσμα να συμβάλει στο δυστύχημα και στο θάνατό του!
Η υπόθεση έφτασε στον Αρειο Πάγο, ο οποίος ανέπεμψε την υπόθεση για νέα κρίση στο Εφετείο, όχι για να «συμμαζέψει» τα προκλητικά επιχειρήματα της εργοδοσίας, αλλά για να βάλει στη θέση του τον νεκρό οδηγό και τους συγγενείς του! Συγκεκριμένα, ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι το Εφετείο δεν παρέθεσε στην απόφασή του «τα πραγματικά περιστατικά που να δικαιολογούν την κόπωση του θανόντος και την εξασθένηση των δυνάμεων των αντανακλαστικών του».

Σύμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο, ο 41χρονος πράγματι εργάστηκε καθ' υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου, αλλά μόνο 3,5 ώρες παραπάνω τη μέρα που έγινε το «ατύχημα»! Αυτό, όμως, σύμφωνα με την απόφαση, «δεν επάγεται, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, λόγω και της ολιγόωρης απασχόλησης του θανόντος κατά τις δύο προηγούμενες ημέρες του δυστυχήματος, αλλά και της μη απασχόλησής του τέσσερις ημέρες πριν τον θάνατό του, τέτοιο αποτέλεσμα», δηλαδή την πρόκληση του δυστυχήματος όπου σκοτώθηκε ο ίδιος!
Ας δούμε όμως το πρόγραμμα του οδηγού, την τελευταία βδομάδα πριν το «ατύχημα», όπως προκύπτει από τα στοιχεία που εξέτασε το δικαστήριο: Στις 28/11/2006 διένυσε αυθημερόν 960 χιλιόμετρα και οδήγησε συνολικά 16 ώρες. Στις 29/11 διένυσε 600 χιλιόμετρα, οδηγώντας επί 10 ώρες περίπου. Στις 30/11 διένυσε 1.030 χιλιόμετρα, οδηγώντας επί 17 - κατά προσέγγιση - ώρες. Την 1/12 δεν εργάστηκε, στις 2 και 3/12 διένυσε μια μικρή μόνο απόσταση και στις 4/12 ξεκίνησε από την Αθήνα για το μοιραίο ταξίδι, προς τον Ζάρκο Καρδίτσας, απ' όπου επέστρεφε όταν συνέβη το ατύχημα, το ξημέρωμα (1 π.μ.) της 5ης/12.
Επομένως, με την απόφαση της Δικαιοσύνης, η εργοδοσία «βγαίνει λάδι», μαζί της και η «λογική» που λέει ότι στο πλαίσιο της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, κανείς εργαζόμενος δεν ...δικαιούται να φθείρεται η υγεία του, ούτε βέβαια να πεθαίνει από τυχόν εμπλοκή του σε εργατικό «ατύχημα», ακόμα κι αν δουλεύει 16 και 17 ώρες συνέχεια, αν την προηγούμενη μέρα δούλεψε κανονικά το ωράριό του, και αν πριν από λίγες μέρες είχε ρεπό...